یا ضامن آهو، به ضریحت که چشم میدوزم، رازى میان زمزمه‏ هاى من با تو از نگاهم جارى است. راز نهانى‏ ام را بخوان که هلال طلایى گنبدت، ماه شب‏هاى تار دل‏شکستگان است.

رو به روى جلال تومی ایستم تا اشک‏هایم را قطره قطره در صحن حرمت جارى کنم.
پنجره فولاد تو، جاده ابریشمى است براى ذهن خستگان تا به تو پیوند خورند.
در هیاهوى بى پناهان، پاسخ تو را میشنوم که از آن سوى پنجره زمزمه میکردى: «نگاه‏دار سر رشته تا نگه‏دارم».
بیا و زائرانت را که پرندگان بى بال و پر تواند و به نوشیدن جرعه ‏اى از نگاه تو دل‏خوشند، همچون کبوتران گنبدت پناه‏گاه باش.
«هشتمین رکعت عشق»
رضا جان! گلوى بغض کرده زائرانت، امروز به دنبال واژه‏اى است براى شفاعت آنها. کبوتران، به صف مى‏نشینند تا یکى یکى رو به روى تو اداى احترام کنند. اى بیکرانه! کدام دریایى که کشتى نشست‏گان عالم، در کنار تو پهلو میگیرند تا در لنگرگاه مهر تو، چند روزى آشیانه کنند؟
تو کدام آسمان صافى که همه در هواى تازه یادت نفس می کشند تا دل شوره‏ هاى بیکران تنهایى خود را به آرامش پرکشیدن در خنکاى گنبدت برسانند؟
غروب‏ها وقتى گام‏هاى سبز صداى اذان در مناره‏ ها مى‏پیچد و دل را در لذتى هراسان رها میکنند، در سقاخانه دلم آماده اقامه هشتمین رکعت نماز عشق مى‏شوم. السلام علیک یا على بن موسى الرضا.